پرنده

توی یک جنگل تن خیس کبود ، یه پرنده آشیونه ساخته بود  

خون داغ عشق   خورشید تو پرش ، جنگل بزرگ خورشید رو سرش

تو هوای آفتابی روی درختا می پرید ، تنشُ به جنگل روشن و رشید می کشید

 

* * *

تا یه روزی ابرای سنگین اومدن ، دنیای قشنگشُ بهم زدن

هر چه صبر کرد آسمون آبی نشد ، ابرا موندن هوا آفتابی نشد

بسکه خورشیدشُ  ، تو زندون سرد ابرا دید ، یه دفعه دیوونه شد از توی جنگل پر کشید

زندگیشُ توی جنگل جا گذاشت ، رفت و رفت ابرها رو زیر پا گذاشت

رفت و عاقبت به خورشیدش رسید ، اما خورشید به تنش آتش کشید 

* * *

اگه خورشید یکی تو آسمونه ، مرغ عاشق رو زمین فراوونه

روزی 

یکی به بالا چشم می دوزه ، میره با اینکه می دونه می سوزه

من همون پرنده بودم که یه روز خورشید دید

 اسم من یه قصه شد این قصه رو دنیا شنید 

 شعر : اردلان سرافراز

پرنده فقط یک پرنده بود

پرنده گفت : (( چه بویی ، چه آفتابی ، آه بهار آمده است ، و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت . ))

پرنده از لب ایوان پرید ، مثل پیامی پرید و رفت

          پرنده کوچک بود

                    پرنده فکر نمی کرد

                              پرنده روزنامه نمی خواد

                                        پرنده قرض نداشت

                                                  پرنده آدم ها را نمی شناخت

          پرنده روی هوا

                    و بر فراز چراغ های خطر

                              در ارتفاع بی خبری می پرید

                                        و لحظه های آبی را

                                                 دیوانه وار تجربه می کرد

                                                           پرنده آه ، فقط یک پرنده بود

شعر : فروغ فرخزاد