من و غروب و جاده

دیدم دلم گرفته ، هوای گریه دارم

تو این غروب غمگین ، دور از رفیق و یارم

دیدم دلم گرفته

دنیا به این شلوغی ، این همه آدم اما ، من کسی رو ندارم

دیدم غروبه اما ، نه مثل هر غروبی

پهنای آسمونُ ، هرگز ندیده بودم ،  از غم به این شلوغی

***

دیدم که جاده خسته ست از این که عمری بسته ست

اونم تموم حرفاش ، یا از هجوم بارون یا از پلی شکسته ست

اونم تموم راهش ، یا انتها نداره یا در میونه بسته ست

***

من و غروب و جاده ، رفتیم تا بی نهایت ، از دست دوری راه ، یکی نکرد شکایت

گم شدیم از غریبی ، من و غروب و جاده ، از بس هوا گرفته ، از بس که غم زیاده

پر از غبار غم بود ، هر جا نگاه می کردی

کی داشت خبر که یک روز ، میری که بر نگردی

شعر : مسعود فردمنش